Nasz wehikuł

Ludzie z lasu czasem też potrzebują poprzebywać w cywilizowanym świecie. Korzystając z barowej pogody postanowiłyśmy pojechać do Plymouth, bo wiadomo było że kajaki czy bieganie odpadają. J. zarezerwowała nam samochód, ten sam co ostatnio, Buick. Szybko posprzątałyśmy i pobiegłyśmy się szykować.

Nie chcę nawet znać roku produkcji tego samochodu. Oczywiście jest to automat, wielki i szeroki. Okna można otworzyć, ale ciężko zamknąć. Kontrolki albo palą się wszystkie, albo nie pali się żadna. Podświetlanie deski rozdzielczej nie działa, w klimie grzyb, a światła włączają się kiedy chcą. Wyruszyłyśmy jednak nieustraszenie na trasę i na początku wszystko było ok. Zrobiło się ciemno, wjechałyśmy w mgłę, widoczność była tragiczna, a co gorsze nawiew na przednią szybę w ogóle nie działał. 

Próbowałyśmy przecierać ją chusteczkami, ale okazało się, że ‘mgła’ za oknem, to po prostu tłusty brud. Na domiar złego zaczął padać deszcz, a każdy nadjeżdżający samochód oślepiał nas zupełnie. Dojechałyśmy na parking Walmartu, gdzie O. ćwiczyła jazdę. Przednia szyba wyglądała jak wysmarowana masłem. Widoczność  1m, deska rozdzielcza podświetlona latarką z komórki, deszcz i J. którą nawigowałyśmy wyglądając przez boczne okna. Mila, która została nam do stacji, była najdłuższą milą w moim życiu. Dziewczyny tankowały, a ja skrobałam brud z przedniej szyby, wewnątrz i na zewnątrz, wszystkim czym się dało(w tym mydłem do rąk).

Moje wysiłki przyniosły jednak skutek i mogłyśmy dojechać do baru. Zaparkowałyśmy i przez 15 minut próbowałyśmy wyłączyć światło w samochodzie i zamknąć okna. Kiedy w końcu nam się to udało, okazało się, że… bar jest zamknięty. Namierzyłyśmy następny, z którego wykopali nas tak szybko, jak tam weszłyśmy. O. nie ma jeszcze skończonych 21 lat i nie pozwolili jej zostać.

Zrezygnowane postanowiłyśmy się przejść po centrum Plymouth. Była 11 w nocy, więc wszystko było zamknięte. Wróciłyśmy do naszej limuzyny, wokół której unosił się złowieszczy smród skunksa…